30 Ağustos Askeri Zaferi: İngiliz, Fransız, İtalyan ve ABD emperyalizminin ülkemize yönelik planlarını bozdu. Trakya’da, Batı Anadolu’da yaşayan Müslüman Ahalinin Anadolu’nun içine sürülmesini, kırımını önledi. Çökertilen imparatorluğun toprakları üzerinde bir ulusun doğuşunu ve bağımsız Türkiye Cumhuriyetinin kuruluşunu sağladı.
Toplumlar içinde yaşadıkları tarihsel sürece uygun olarak liderlerini yaratır, liderleri de onları daha büyütür ve güçlendirir.
İkinci dünya savaşı sonrasında kurulan 30 hükumette başbakanlık üstlenmiş, 22/25 koalisyon hükumetinde yer almış, 4 dönem tek parti olarak ülkeyi yönetmiş sosyal demokrat parti, günümüzde Yenipopülist sağ parti kadar oy almaktadır.
2013 seçimlerinde, alt ve orta alt sınıf oyunu kullanırken kendilerini mağdur eden kemer sıkma programının can acıtıcı sonuçlarını unutmadı. İktidardaki merkez sol ve merkez sağ partileri cezalandırdı.
Her iki parti de Avrupa ülkeleri içinde en yüksek üyelik oranına sahiptiler. Seçmenlerinin 1/3’ü partilerine üyeydi.
Birçok AB ülkesindeki “sol, sosyal demokrat, sosyalist partilerin” ideolojik ve politik iflası ve giderek güç yitirmesi, İtalya’da da yaşanıyordu.
AB egemenleri İtalya’da ortaya çıkan siyasi krizi parlamenter sistemin yetkilerini kısıtlayan, iktidarı aşırı güçlendiren, ‘tek adam rejimi’ getiren bir anayasa değişikliğiyle aşmaya girişse de, alt ve orta sınıf buna izin vermedi.
göstermektedir.
Haritayı ayrıntılı incelemek için lütfen üzerine tıklayınız
İyi haber kaynaklarına sahip gazeteci Irene Inchauspé, Canal + televizyonunda patronların yaşadığı korkuyu aktarıyordu: “Onlar (büyük patronlar), büyük gruplar işçilerine prim dağıtacaklar, çünkü bir an için kafalarının gideceğinden, gerçekten korktular. Geçip gittiler… Evet, büyük işletmeler, o korkunç Cumartesi oldu ya, o yakıp yıkmalar… Onlar hemen MEDEF (bizdeki TUSİAD) başkanını aradılar ve ona ‘Her şeyi kaybedersin! Her şeyi kaybediyorsun, aksi halde…’ Fiziki olarak tehdit edildiklerini hissetiler, büyük patronlar…”[1]
[1] https://la-bas.org/la-bas-magazine/entretiens/quand-les-gilets-jaunes-font-tomber-les-masques#&gid=2&pid=1
İtalya’da ekonomik ve sosyal krizin üstünü örtmek, halkın giderek yükselen tepkisini önlemek, insanların mücadele azmini kırmak için iktidar ve medya “ulusal birlik” söylemlerine sarıldı.
“Yaşam bana bir şey vadetmiyor,
Ölüm ise çağırmıyor beni,
Söyle kız kardeşim, söyle,
Ne yapabilirim?”
Merkez sağ ve sol partileri ülkeyi Troika ve İMF’nin vesayetine sokarak ekonomik krizden sorumlu tutan alt ve orta sınıf seçmenler, merkez sağ YDP ile merkez sol PASOK’u seçimlerde cezalandırıyordu.
YDP ve PASOK, 2002 ve 2012 iktidarları, izledikleri neo liberal politikalar ve yurtdışından rahatlıkla temin ettikleri bol kredilerle, ülke ekonomisine bir canlılık getirdiler. Ancak 2008’e gelindiğinde bu canlılık yerini önce ekonomik durgunluğa, ardından da ülkeyi derinden etkileyecek ve uzun yıllar sürecek derin bir borç kriziyle karşı karşıya bıraktı.